Een volgepropte agenda met werk, cursussen, eetafspraken, sporten, kinderen halen, brengen, voorlezen, overhoren, bezoek aan ouders, enzovoort. Herkenbaar?
En dit: steeds meer bedrijven vechten voor hun voortbestaan. De spanning in organisaties neemt duidelijk voelbaar toe. De werkdruk stijgt. Veel van mijn vrienden werken de laatste jaren meer uren voor een gelijkblijvend of soms zelfs een lager inkomen. Ik ook.
Vriend Ralph deelde laatst een uitzending van VPRO’s Tegenlicht: ‘Gratis Geld, een basisinkomen voor iedereen’. (Interessant onderwerp trouwens, ik zie er wel wat in.) Hij noemde het woord ‘overlevingsstand’. En dat raakte me. Sindsdien hoor ik het begrip steeds vaker. Blijkbaar ben ik er alert op. Ik voel het zelf ook: ja, ik ben gelukkig. Maar ook: ik hol van het een naar het ander. Zonder de dingen de aandacht te geven die ze verdienen. Of het nou mijn eigen partner of kinderen zijn die iets met me willen doen. Of mijn moeder die weer belt. Of die lieve vriendin die even een luisterend oor nodig heeft. Vaak eindigt ’t met: “Ik moet weer verder, spreek je snel…”
Nou had ik de afgelopen twee maanden wat extra tijd om over dit soort zaken na te denken. Ik dacht: hoe komen we als samenleving uit deze overlevingsstand? En dichterbij huis: hoe kom ik zelf uit de overlevingsstand? Voor mij persoonlijk zit de sleutel in wat dr. Martin Luther King ooit zei: ‘De grootste en belangrijkste vraag van het leven is: wat doe je voor anderen?’
Dat leek me een mooi beginpunt. Dus ik stelde mezelf een aantal vragen.
Wat als ik het voortbestaan van onze planeet centraal stel? Wat als ik zou denken: welke voetafdruk wil ik achterlaten? Wat kan ik bijdragen?
Wat als ik stop met denken: ‘Wie zit er nou op mij te wachten? Er zijn genoeg mensen die veel meer invloed hebben dan ik’. Of: ‘Ik moet toch m’n hypotheek betalen, die nog onder water staat ook’. Als ik dat kan loslaten, welke concrete eerste stap kan ik dan morgen zetten?
Vanmorgen scheurde ik een papiertje van m’n scheurkalender af met een advertentie voor het boek Buddhist Bootcamp. ‘Geinige naam’, dacht ik. ‘Ideaal voor mensen met weinig tijd’, stond er. Timber Hawkeye maakt het Boeddhistisch gedachtengoed toegankelijk voor ons, ‘voor de corporate wereld’, zoals hij het zelf zegt.
Ik loop al een tijdje rond met het idee om ook zoiets te doen. De roep om meer creativiteit en innovatie in onze samenleving en in organisaties wordt steeds sterker. De econoom Marcel Canoy uit de uitzending over Gratis Geld zet het in het hart van onze toekomst. Als dát wat hard nodig is voor ons voorbestaan. Daarmee kunnen we met elkaar het verschil maken. En dat is precies waar ik in geloof. En laat ik nou best goed snappen wat daarvoor nodig is.
Dus als ik vanaf morgen dat nou gewoon eens ga doen: individuen en organisaties helpen ontdekken hoe eenvoudig het eigenlijk is de eigen bestaande bronnen aan te spreken om creatiever en innovatiever te worden? Wat denken jullie? Doen?
